Dit weekend zijn de Olympische Winterspelen begonnen in Sotsji. Twee weken winterse sport van het hoogste niveau. Het leven van topsporters staat volledig in het teken van hun sport. Ze trainen jaren achter elkaar om op dit niveau te kunnen presteren. Het allerhoogst haalbare is een gouden medaille winnen op de Olympische Spelen.

Ik vind de Olympische Spelen heerlijke televisie. Er is altijd van alles te zien. Grote kanshebbers winnen, of redden het niet. En soms wint er opeens iemand waarvan je het helemaal niet verwacht. Tranen van geluk of van teleurstelling.
Wie herinnert zich nog de vete tussen de kunstrijdsters Tonia Harding en Nancy Kerrigan? Een maand voor de Olympische Spelen in Lillehammer sloeg de man van Tonia Harding met een honkbalknuppel op de knie van Nancy Kerrigan. Uiteindelijk herstelde Nancy op tijd en won zilver, terwijl Tonia niet verder kwam dan de achtste plaats.
Of ‘onze’ Nicolien Sauerbreij die heel naïef haar snowboard liet waxen door een Oostenrijkse waxer. Hij gebruikte de verkeerde wax, waardoor zij veel trager over de sneeuw gleed en een goede klassering verkeken was. Vier jaar geleden revancheerde Nicolien zich en won de gouden medaille op de parallelle reuzenslalom.
In 1988 was Eddy the Eagle een aparte verschijning. Hij was een Britse skischansspringer en zijn motto was de Olympische gedachte: meedoen is belangrijker dan winnen. Hij was te zwaar, had een bril waarvan de glazen telkens besloegen en hierdoor kon hij tijdens het springen van de schans nauwelijks iets zien. Het verbaasde niemand dat hij laatste werd, maar juist door zijn knullige prestatie werd hij heel populair.
En op de vorige winterspelen was er de verkeerde wissel van Sven Kramer. Zal hij dit jaar wel een medaille halen op de 10 kilometer?

Bij ons staat twee weken lang de televisie afgestemd op sport. Uiteraard volgen we het langebaan schaatsen. Maar het kunstschaatsen vind ik ook enorm mooi. Bij het bobsleeën, rodelen en skiën houd ik mijn hart vast en ben ik blij als de sporters heelhuids aan de finish komen. We volgen alles tot aan de sfeerreportages en uitgebreide nabesprekingen. Het worden twee weken met makkelijke maaltijden op schoot voor de buis.
Mocht je mij in de supermarkt tegenkomen en ik vergeet te groeten, neem het mij alsjeblieft niet kwalijk. Waarschijnlijk is het net dweilpauze en haal ik snel iets eetbaars om daarna weer op de bank te zakken. Over twee weken heb ik gewoon weer alle tijd voor een praatje.

Deze column is op 7 februari 2014 verschenen op www.inBoskoop.nl