Het was de ochtend voor kerst. Jan de kerstbomenman wreef tevreden in zijn handen. Bijna alle bomen waren verkocht, nog zo’n tien stonden er binnen de hekken.
‘Zo!’ mompelde Jan. ‘Die verkoop ik vast nog wel, vandaag.’
Hij zette de bomen nog wat beter neer en de mooiste moest vooraan. Eén klein scheef boompje zette hij tegen het hek.
‘Het zal me benieuwen of ik jou ook nog verkoop. Zelden zo’n raar boompje gezien. ’t Is dat ik je voor niks mee kreeg, want wie wil er nu een scheve boom met twee toppen?’
Toen liep hij naar zijn keet en niet veel later schalde de kerstmuziek over het plein.
Hij keek naar de mensen die haastig over het plein liepen, ze zeulden volle tassen met kerstboodschappen met zich mee. Jan schudde zijn hoofd. Kerstgekte. Het leek elk jaar erger te worden. De mensen versierden hun huis naar de laatste mode: dit jaar moesten er witte en paarse ballen in de boom gehangen worden. Een paars kleed over de tafel en wit servies erop. Hij had zelfs klanten gehad die vroegen naar een paars gespoten boom. Kerstmannen droegen geen rode jas, maar een paarse. Hij schudde zijn hoofd om zoveel zottigheid.
Jan hielp een paar klanten en schonk toen een kop koffie voor zichzelf in. Hij warmde zijn handen aan de mok. Nog een paar kerstbomen te gaan en dan kon hij naar huis, waar zijn vrouw de erwtensoep klaar zou hebben.

Het was de middag voor kerst. Vier kerstbomen stonden nog binnen de hekken. Het scheve boompje met de dubbele top was in een standaard gezet. Hij vroeg zich af wat er met hem zou gebeuren.
Zou hij als enige overblijven?
Hij was zo blij geweest toen hij mee mocht op transport naar Nederland. Maar toen was het al begonnen: er waren bomen die pronkten met hun volle takken en mooie kleur en die zichzelf veel beter vonden dan boompjes die er minder mooi uitzagen..
‘Ik word de eerste dag al verkocht,’ had een chique Nordmann gezegd.
‘En ik mag op het bordes van het stadhuis staan,’ had de grootste boom gepocht. ‘Het hele plein zal vol staan met mensen als de lampjes om mijn takken aan gaan. Dan zingen ze kerstliederen en kan iedereen mij bewonderen!’
‘Ik kom bij de liefste mensen,’ had het scheve boompje gefluisterd. ‘Een koning en een prinses zullen mij uitkiezen.’
De andere bomen hadden hem uitgelachen.: ‘De koning en de koningin krijgen speciaal gekweekte bomen, die hoeven zo’n misbaksel als jij niet!’
Het was begonnen met regenen en het boompje huilde bittere tranen, die gelukkig niemand kon zien. De andere bomen hadden gelijk gekregen. Ze waren allemaal verkocht en stonden nu mooi versierd in warme huiskamers. Hij stond nog hier op het donkere natte plein tussen de hekken. Zo zou de kerstboomverkoper naar huis gaan en bleef hij achter. Alleen.

Het was de avond voor kerst. Emma kneep even in de hand van haar vader, terwijl ze over het dorpsplein liepen naar Jan de kerstbomenman.
‘Het hek is al dicht, Em. We zijn te laat.’ Terwijl haar vader dat zei, zag Emma een man uit de keet komen.
‘Heeft u nog kerstbomen?’ vroeg Emma met haar liefste glimlach. De man liep naar het hek.
‘Nog één,’ bromde Jan de kerstbomenman. ‘Ik dacht al dat ik hem niet meer kwijt zou raken.’
Emma zag hoe Jan het hek opzij zette, om hen binnen te laten.
‘Dit is hem, niet moeders mooiste en daarom is hij niet verkocht.’
‘Maar ik vind hem prachtig!’ zei Emma. ‘Kijk eens, papa, hij heeft twee toppen. Nu kunnen mijn kerstengel en jouw piek er samen in. En hij past mooi in de hoek van de kamer. Hij is perfect!’
Ze keek zo blij en danste rond de boom. Met een glimlach keek de kerstbomenman naar haar en pakte het laatste boompje.
‘Als je zo blij bent met deze boom, mag je hem voor niets meenemen, prinses.’ De boom werd in een net verpakt en voor hen neergezet: ‘Alsjeblieft. Fijne kerst!’
De kerstbomenman sloot het hek en liep met grote stappen weg.

Het was kerstmorgen. Het scheve kerstboompje met de twee toppen stond te stralen in de warme kamer. De regendruppels waren opgedroogd en hadden zijn groene naalden een mooie glans gegeven. Emma en haar vader hadden het boompje gisteravond versierd met lichtjes, slingers en zilveren ballen.
In de kamer klonk mooie kerstmuziek, Emma was aan het kleuren. Haar vader kwam binnen met een plank met plakken kerstbrood.
‘Wat ben je aan het tekenen, prinses?’
‘De kerstboom, papa. Heb je ooit zo’n mooie boom gezien?’
‘Nog nooit, prinses. Dit is de mooiste boom van allemaal!’
Het kerstboompje gloeide van trots: de mooiste boom van allemaal. Hij luisterde naar Emma, die zachtjes zong over herders en schapen en een kindje in de kribbe.
Van alle kerstbomen had het scheve boompje met de twee toppen de beste plek gekregen: in het huis van de prinses en haar vader, de liefste mensen van allemaal.