Tien jaar

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat mijn vader overleed. Het is raar hoe de tijd met je gedachten speelt, want het is bizar lang geleden, maar voelt ook nog maar zo kort. De gebeurtenissen rondom zijn overlijden zitten als foto’s en films in mijn hoofd.

Ik keek vanmorgen naar de tekening die van hem gemaakt is, en zag dat het bijna 50 jaar geleden was, dat wij voor het eerst in Parijs waren. Mijn vader was overspannen en zijn collega’s hadden voor een tent en kampeeruitrusting gezorgd, zodat we met vakantie konden. We gingen naar een camping in Parijs. Ik was 7, mijn broers 14 en 16. Ik heb er weinig herinneringen aan, maar weet nog veel van alle verhalen.

Wat ik nog wel heel goed weet, was dat ik, na aankomst op de camping, erop uit werd gestuurd om brood te halen. Mijn vader ging met mijn broers de tent opzetten. Ik kreeg een paar muntjes van hem en mijn vader zei: ‘Daar is de broodkar. Je moet het geld geven en zeggen: Du Pain.’
Daar ging ik en deed zoals me was gezegd. Ik kreeg twee stokbroden mee. Toen ik bij de tent kwam, keek mijn vader heel blij. Hij prees me uitbundig: ik had zelfs twee broden meegebracht, meer dan de bedoeling was. Waarschijnlijk dacht de bakker dat ik deux (2) had gezegd. Ik weet nog zo goed hoe trots ik me voelde: frans gesproken en meer brood meegekregen dan mijn vader had bedoeld.

In die week zagen we de toeristische hoogtepunten van Parijs. Eén van de plekken waar we naar toe gingen was ‘Place du têtre’. Het plein achter de Sacré Coeur, waar schilders en tekenaars hun kunstwerken vertoonden. Een enorme toeristische plek waar veel kitsch verkocht werd, nu nog meer dan destijds. Wij liepen daar rond en een schilder vroeg of hij mijn vader mocht tekenen. Mijn vader gaf aan dat hij de tekening niet zou kopen. De schilder wilde hem desondanks toch tekenen. Mijn vader ging zitten en wij liepen verder over het plein. Het viel ons na een tijdje op dat er steeds meer mensen bleven staan om te kijken naar de schilder. Nieuwsgierig geworden, liepen wij naar de plek waar mijn vader zat. We snapten waarom er zoveel mensen bleven staan: de gelijkenis was treffend. Uiteraard wilde mijn moeder deze tekening toch wel heel graag hebben. Ik ben heel blij dat ik deze nu zelf heb.

Na deze vakantie in Parijs hadden we de smaak van kamperen te pakken. Mijn ouders kochten een vouwwagen en we hebben daar heerlijke vakanties mee gehad. Het was altijd het hoogtepunt van het jaar. Zodra de schoolvakantie begon, gingen wij voor drie weken op pad, meestal naar Frankrijk. Niet reserveren, maar op de bonnefooi. Onderweg bepaalden we naar welke streek we zouden gaan, mede afhankelijk van de weersverwachting.

Het zijn inmiddels dierbare herinneringen. Het is fijn om op een dag als vandaag hieraan terug te denken. Gelukkig hebben wij het nog vaak over mijn ouders. Als ik naar de tekening van mijn vader kijk, herinner ik me zijn twinkelende ogen, zijn plagerijtjes en optimisme. Maar ook zijn wijsheid en uitgebreide algemene kennis. Hij was heel handig en altijd bezig om het huis op te knappen, of de tuin te onderhouden.

Tien jaar, een eeuwigheid en toch zo voorbij.

In het hart van mijn gevoel,
Zal ik je nooit vergeten.
In het hart van mijn gevoel,
Mis ik je lach.

11 gedachten over “Tien jaar

  1. Jannie Harmsen

    Wat een prachtige tekening van je vader Selma, en wat een mooie herinneringen ook. Heel fijn om te lezen en voor jou fijn om ze te koesteren.

  2. Hiltje

    Wat fijn dat jij de tekening in jouw bezit hebt 🍀
    Mooi verhaal om te lezen van jouw fijne herinneringen.
    Hartverwarmend ook. En ik begrijp je; ik had ook zo’n vader die nog steeds gemist wordt. Het aantal jaren tellen dan niet hè Selma. Het is er nog dagelijks. Goed dat je schreef, na lange tijd. Mooie herinneringen om te koesteren ❤

    1. Selma Hoste Bericht auteur

      Dank je wel, Hiltje. Ja, gemis houdt niet op met de tijd. Het was fijn om weer wat te schrijven. Werd tijd ook.

      1. Hiltje

        Ja schrijven is fijn maar de tijd en zin moet er zijn.
        Ik heb sinds oktober, vorig jaar, niet meer geschreven.
        Ik dacht ook steeds, ik moet weer een blog schrijven maar juist dan komt het niet uit mijn handen. Och als de wil er weer is, ipv moeten, dan komt het wel weer.
        Sterk, of toeval, mijn laatste snuisterijtje dat ging ook over mijn vader 😊

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.