En de winnaar is…

Zaterdag 13 mei werd de valentijnprijs uitgereikt in Ermelo. Zo lang als de valentijnprijs (en daarvoor het valentijngenootschap) bestaat, ga ik heel graag naar dit festival. Het is er heel gezellig met allemaal nederlandse feelgoodschrijvers en feelgood is mijn favoriete boekgenre.
De valentijnprijs wordt uitgereikt voor het beste feelgoodboek van het jaar. Daarnaast is er ook een schrijfwedstrijd, dit keer met thema ‘beachclub Valentijn’.
In december heb ik het verhaal ‘Samen sterk’ voor de schrijfwedstrijd geschreven onder pseudoniem Sofie de Groot. Alle verhalen worden onder pseudoniem gejureerd, zodat niemand bevooroordeeld kan worden.

Ik had een mailtje gekregen, top secret, dat mijn verhaal de ‘beachclub valentijn’ bundel had gehaald. Supertrots was ik daarop. Een week later kwam een mailtje om me voor te bereiden op de vragen op het podium. Ik mailde Kirstin, één van de organisatoren, met de onnozele vraag of alle schrijvers van de verhalenbundel deze mail hadden gekregen. Haar antwoord kwam al snel: ‘Nee, je zit bij de laatste drie!’
‘Neee!’
‘Jaaa!!!”
Daar was ik even stil van.
En dus: werk aan de winkel. Beschrijf jezelf in 5 kernwoorden. Hoe ongelooflijk moeilijk is dat. Toen ik het er met mijn buurvrouw over had, zei ze: ‘Ik vind je gewoon heel aardig.’ Maar zeg dat maar eens op een podium. Ik ben heel aardig.
Ook moest ik een alinea uit mijn verhaal voor gaan lezen. Dat was ook lastig. Want welk stukje is leuk genoeg om voor te lezen voor mensen die het verhaal niet kennen en maakt ze nieuwsgierig, zonder het plot al weg te geven?

Afijn, 13 mei togen Stefan en ik naar Ermelo, keurig aangekleed in het thema ‘Beachclub Valentijn’. We werden door Kirstin en Diane ontvangen met een heerlijke mocktail.
Even later begon het officiële programma met muziek van Vannessa Thuyns. Na welkom, verloting en stadsdichter kwam de uitreiking van de valentijnprijs voor het beste ingezonden verhaal. Dominique Heuff, Janske van Gerven en ik werden het podium opgeroepen. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Niets voor mij om op een podium het over mezelf te hebben.
Als eerste hoorden we de lovende woorden uit de juryrapporten en vervolgens mochten we onszelf voorstellen. De vijf woorden.
Ik kwam niet veel verder dan: ‘Ik kom uit Boskoop, in het mooie Groene Hart. Ik ben creatief, zorgzaam, sociaal en enorm trots dat mijn verhaal in de bundel komt.’ Vooral dat laatste vond ik fijn om te zeggen. Mocht ik niet winnen, dan had ik dat alvast genoemd. En het is ook waar: hoe geweldig dat mijn verhaal nu de kans heeft om door een heel aantal mensen gelezen te worden. Ik ben daar echt heel trots op.
Het stukje dat ik voorlas uit mijn verhaal is het moment dat mijn hoofdpersonen Valérie en Tijn elkaar voor het eerst ontmoeten.
Ook Dominique en Janske lazen voor uit hun verhalen. Vervolgens kwam het verlossende moment: ‘En de winnaar is… Selma Hoste!’

Als ik de beelden terugzie, sta ik heel rustig op. Maar zo voelde ik me helemaal niet. Blij, zo blij, dat ik even volledig van slag was. Diane overhandigde me een trofee, Kirstin de waardecheque en het mooist van alles, ik won een contract voor het uitgeven van een boek bij Ellessy. Hoe vet is dat?
Ik bedankte de jury, Marjan van der Berg, die mij het zetje gaf om te gaan schrijven, en de organisatie. Met trofee ging ik weer terug naar mijn plaats naast Stefan, die supertrots was en is. De rest van het programma ging enigszins in een roes aan mij voorbij.
De schrijfsters van de genomineerde boeken namen op het podium plaats: Olga van der Meer, Marjon Revet – Weerink, Gillian King, Mienke Fijen en Jet Nijland. Ze hadden elk een naamdicht gemaakt en kregen wat vragen. Ook lazen zij een stukje uit hun boek voor.
De valentijnprijs 2023 werd gewonnen door Mienke Fijen voor haar boek ‘Vluchtgedrag’.
Olga van der Meer moest blijven zitten en werd lovend toegesproken. Ze werd geëerd met de oeuvreprijs. Olga heeft meer dan 60 boeken geschreven.
Vannessa zong nog een prachtig lied en toen was het tijd voor de borrel en voor foto’s.

We moesten natuurlijk met z’n drieën op de foto. Han Peeters praatte me bij over het contract voor het boek. Marjan van den Berg vertelde hoe trots ze op me was. Ze kocht het boek en kwam op een holletje naar me toe: ‘Je moet het wel voor me signeren.’ Daar moest ik enorm om lachen. Ik heb meerdere boeken van haar in mijn boekenkast die ze voor mij gesigneerd heeft en nu mocht ik voor Marjan een boek signeren.

Het is nu twee weken later en nog steeds geniet ik na. De trofee en het boek staan in mijn boekenkast, op een ereplaatsje. Ik kijk er graag naar.
Maar ook gaan mijn gedachten over het verhaal dat ik ga schrijven. Ik ga mijn best doen er iets heel moois van te maken. Wordt vervolgd, zal ik maar zeggen.

De bundel ‘Beachclub Valentijn’ is te bestellen bij de boekhandel en online als boek en als ebook. De opbrengst komt ten goede aan Villa Pardoes, zij bieden nederlandse gezinnen met een ernstig ziek kind een onvergetelijke en onbezorgde vakantie aan.

 

De foto’s zijn van Stefan Hoste en Anna Czerednik

 

 

Tien jaar

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat mijn vader overleed. Het is raar hoe de tijd met je gedachten speelt, want het is bizar lang geleden, maar voelt ook nog maar zo kort. De gebeurtenissen rondom zijn overlijden zitten als foto’s en films in mijn hoofd.

Ik keek vanmorgen naar de tekening die van hem gemaakt is, en zag dat het bijna 50 jaar geleden was, dat wij voor het eerst in Parijs waren. Lees verder

De rode tas

Gelukkig, Erik is er nog niet. Snel gaat Sonja op de bank op het dorpsplein zitten, de zware rode tas zet ze tussen haar voeten. Ze zucht eens diep en houdt de hengsels van de tas stevig vast. Oké, rustig worden. Niet laten merken dat ze zenuwachtig is voor deze ontmoeting. Ze sluit haar ogen en net op het moment dat ze de ontspanning over zich heen voelt komen, schrikt ze op van zijn stem: ‘Hé Son, je bent vroeg. Fijn om je te zien.’
Sonja doet haar ogen open en knikt naar hem. Lees verder

Oud en Nieuw

Met de Top 2000 aan en een versgebakken oliebol van bakker Fijn op een schoteltje naast me, mijmer ik even terug naar vroeger.
Oudejaarsdag bij ons thuis. Als ik, nèt wakker, de huiskamer inliep, stonden daar drie houten kinderstoeltjes voor de gashaard. Op de stoeltjes stonden de grootste pannen die mijn moeder had – en geloof me die waren echt enorm – elk met een theedoek erover. Lees verder

Het laatste kerstboompje

Het was de ochtend voor kerst. Jan de kerstbomenman wreef tevreden in zijn handen. Bijna alle bomen waren verkocht, nog zo’n tien stonden er binnen de hekken.
‘Zo!’ mompelde Jan. ‘Die verkoop ik vast nog wel, vandaag.’
Hij zette de bomen nog wat beter neer en de mooiste moest vooraan. Eén klein scheef boompje zette hij tegen het hek.
‘Het zal me benieuwen of ik jou ook nog verkoop. Zelden zo’n raar boompje gezien. ’t Is dat ik je voor niks mee kreeg, want wie wil er nu een scheve boom met twee toppen?’ Lees verder

Liefde in een doosje

De ringen schuif ik aan mijn wijsvinger, ze zijn niet zwaar en nog warm van mijn moeders hand. Ik heb ze net van mijn moeders ringvinger gehaald: haar trouwring en de ring met de kleine blauwe steen, die ze boven haar trouwring droeg. Mijn moeder is de laatste jaren flink afgevallen. Haar trouwring zat zo los dat die soms afging, vandaar die andere ring erboven. Lees verder

En nu lust ik wel een advocaatje!

93 is ze geworden vandaag, mijn moedertje. Samen met onze jongste ga ik bij haar op bezoek. Grote bos bloemen bij ons, want wat moet je een 93-jarige nog geven? Meestal heb ik met de kerst mijn ideeën al in cadeaus omgezet en wordt het een plant of, zoals vandaag, een flinke bos bloemen.
Ze zit te stralen in haar stoel.
‘Het gebeurt niet elke dag dat je honderd wordt,’ zegt ze.
‘Nee, dat klopt,’ zeg ik. ‘Maar het duurt nog een paar jaar voor je echt honderd bent.’ Lees verder

Geen uitweg

“Mag ik echt niet meer autorijden? Ook geen korte stukjes?” Als een kleine jongen, van wie zojuist zijn mooiste speelgoed is afgepakt, staat mijn vader voor de geriater. Testjes wijzen uit dat de alzheimer verder bezit van hem heeft genomen. Autorijden is niet meer verantwoord. Ik kan een rijtest bij het CBR aanvragen, maar dat wil ik niet. Lees verder