“Mag ik echt niet meer autorijden? Ook geen korte stukjes?” Als een kleine jongen, van wie zojuist zijn mooiste speelgoed is afgepakt, staat mijn vader voor de geriater. Testjes wijzen uit dat de alzheimer verder bezit van hem heeft genomen. Autorijden is niet meer verantwoord. Ik kan een rijtest bij het CBR aanvragen, maar dat wil ik niet. De vader van een vriendin was glansrijk geslaagd bij het CBR, terwijl hij echt niet meer in staat was om te rijden.
En ik wil het niet tegen mijn vader zeggen. Ik wil vooral de liefhebbende dochter zijn en niet de boeman die hem alles ontneemt.
“Nee,” zegt de geriater heel duidelijk. “U mag niet meer autorijden.”
Autorijden was mijn vaders grootste hobby. Op weg naar Frankrijk nam hij altijd de Route National, want de reis was ook al vakantie. Bij de eerste stop stond hij te genieten van de vers gezette koffie in zijn jaren ‘70 vakantiekostuum: overhemd, korte broek, sokken tot halverwege zijn kuiten en sandalen. En altijd praatte hij vrolijk over het weer, dat de regen best wel mee viel. En hoeveel geluk we hadden dat we nog net een parkeerplekje konden vinden. Mijn vrolijke blije vader, die overal een feest van kon maken.
Als we thuis zijn, pakt mijn vader een doosje. Hij stopt zijn autosleutel erin en omwikkelt het doosje helemaal met plakband tot er geen stukje van het hout meer te zien is. Het doosje stopt hij achter in een la. Dan gaat hij op de bank zitten, nipt aan zijn koffie en staart naar buiten. Zijn ogen, die vroeger zo mooi grijsblauw waren en altijd twinkelden, zijn lichter geworden en steeds vaker hangt er een dikke mist overheen zoals je die kunt zien op een koude november morgen. De somberte straalt van hem af. We moeten maar snel weer eens uit eten gaan, misschien naar Scheveningen en dan lekker even over de boulevard lopen, bedenk ik me.
Twee weken later rijd ik de parkeerplaats op bij het huis van mijn ouders. De auto van mijn vader staat op een andere plek. Dat moet mijn vader gedaan hebben, want mijn moeder kan niet rijden. Ik zucht. Nu moet ik de autosleutels afpakken en de auto meenemen. Ik moet het doen, uit liefde voor mijn vader, om hem te beschermen. Maar of hij dat zo zal zien?
Rechtstreeks uit het hart! Mooi stukje meid. Een vervelend, pijnlijk onderwerp waar we op den duur allemaal wel een keer aan moeten geloven. Ik zie hier zoveel oude mensen heel langzaam rijden en als je zo iemand voor je hebt rijden dan ben je al snel geïrriteerd door dat angstig rij gedrag…..maar wat doe je als het je eigen vader is huh?
Een mooi verhaal, Selma Hoste,
Oud worden en dan gaan aftakelen overkomt ons allemaal een keer.
Het gebeurt maar één keer in je leven.
Daarom hebben jongere mensen er meestal geen weet van wat het betekent af te takelen: zij hebben het zelf nog niet meegemaakt.
En de oudere mens, die het wel overkomt, heeft de neiging om het zo lang mogelijk te verbergen en te ontkennen.
Dus er ontstaat geen uitwisseling van ervaringen.
Daardoor staat men er toch alleen voor om de juiste beslissingen te nemen.
Selma Hoste, ik wens je veel sterkte toe bij het nemen van de juiste beslissingen in deze.
Dank je wel, Piet.
Mooi geschreven, Selma.
Dank je wel, Roos.
Selma, een prachtig verhaal. Ontroerend, pijnlijk, maar ook liefdevol en warm. Je had het mij al eens laten lezen en was er toen al een beetje ‘stil’ van. Nu ook weer. Ingrijpende dingen in het leven van mensen. Je hebt het bijzonder goed begeleid!
Dank je wel, Ellie. Ja, het was een moeilijk moment dat ik nog zo voor me zie.
Ja moeilijk hoor Selma, een ingrijpende beslissing, tevens herinnering aan de weg die je vader vanaf toen verder moest afleggen. Geen leuke, maar gelukkig kon je het toch een beetje delen en bijsturen waar nodig. Hopelijk is die wandeling er nog een keer van gekomen…..
Dank je wel, Jannie. Het was een heel moeilijk moment. Gelukkig hebben we ook nog veel goede herinneringen over gehouden aan de jaren erna. Naar Scheveningen zijn we niet meer geweest, wel gingen we soms nog uit eten.