Liefde in een doosje

De ringen schuif ik aan mijn wijsvinger, ze zijn niet zwaar en nog warm van mijn moeders hand. Ik heb ze net van mijn moeders ringvinger gehaald: haar trouwring en de ring met de kleine blauwe steen, die ze boven haar trouwring droeg. Mijn moeder is de laatste jaren flink afgevallen. Haar trouwring zat zo los dat die soms afging, vandaar die andere ring erboven.
En nu, na nog meer afvallen, is me verteld dat mijn moeder haar ringen vaak afdoet en de trouwring zelfs op de grond is gevonden. Het moet dus maar: haar trouwring meenemen naar mijn huis om te voorkomen dat die echt kwijt raakt.

Het voelt zo raar om die ring van haar weg te nemen. De ring die sinds 28 april 1954 om haar rechter ringvinger zit. Mijn ouders waren al vijf jaar verloofd voor ze trouwden. Ze hadden elkaar ontmoet bij het bouwbedrijf waar ze samen werkten: mijn vader als boekhouder en mijn moeder als secretaresse. Trouwen deed je pas als je een huis had. En dat was het probleem: door de woningschaarste was het moeilijk om aan een huis te komen. Uiteindelijk konden mijn ouders inwonen bij een oudere man, voor wie mijn moeder schoonmaakte en kookte. Pas toen konden ze trouwplannen maken.
Ik kan het zo voor me zien: hoe ze blij en opgetogen voor de etalage van een juwelier stonden, op zoek naar de perfecte ringen. Hoe ze in de winkel de ringen pasten en mijn vader de wang van mijn moeder streelde toen ze blozend haar hand met de ring om liet zien. Jonge mensen, op de drempel van hun leven samen.
Waarschijnlijk zijn de ringen in Delft gekocht, de stad waar mijn moeder woonde en waar mijn ouders getrouwd zijn in het mooie stadhuis van Delft. Mijn moeder droeg een zelfgemaakte trouwjurk, mijn vader had zijn pak gehuurd. De hoge hoed in zijn hand was veel te groot, er zijn geen foto’s waar hij die op heeft. De hoed zou over zijn ogen gezakt zijn.
Na het burgerlijk huwelijk zijn ze naar de Lutherse kerk aan het Noordeinde in Delft gegaan, waar ze de ringen om elkaars vingers schoven.

Ik kijk naar mijn moeders handen en vind het gek, die ringloze vingers. Een deukje in haar ringvinger verraadt de plek waar altijd haar trouwring zat. Dat deukje zal er wel niet meer uitgaan. Mijn moeder wrijft niet over haar vingers en lijkt haar ring niet te missen. Ze is niet eens verbaasd of verontwaardigd dat ik haar ring wegnam. Dat is wat dementie met een mens doet.

Thuisgekomen leg ik mijn moeders ringen in het doosje waar ik mijn vaders ring bewaar. Het is niet het originele doosje, dat heb ik nooit gezien en is vast een keer kwijtgeraakt.
Ondanks alles voelt het goed dat na meer dan 63 jaar de ringen weer naast elkaar in een doosje liggen.

Op de foto staan mijn ouders Peter en Suus van Dongen – van Blitterswijk en de oudste nichtjes van beide kanten: Els en Yolanda.

19 gedachten over “Liefde in een doosje

  1. Sjoukje Bos

    Selma, wat een mooi liefdevol verhaal. Zo hebben je ouders samen weer een bijzondere plek gekregen; in je hart, het doosje en in dit verhaal♥️

  2. Niek

    Hoi Semma. Zo liggen op mijn bureau thuis, hoog en droog verstopt op zolder, de horloges van mijn ouders met hun foto steeds bij elkaar.
    Zoiets haal je nieg uit elkaar.
    Groetjes. Niek.

  3. Ellie Schmitz

    Selma, wat fijn dat je weer blogpost hebt geschreven. Hoop op meer ?
    Wat een mooi verhaal, zo warm, zo liefdevol…en de ringen naast elkaar in een doosje, weer samen…het einde van je verhaal raakte mij enorm.

  4. Gaby Schoorl-Smilde

    Weer zo’n mooi, liefdevol verhaal! Prachtig geschreven! En leuk ook, die foto eronder. Welk van de twee bruidsmeisjes is Yolanda? Ik herken haar niet.

  5. Annemarie

    Prachtig, en ook natuurlijk heel emotioneel. De ringen zijn samen en veilig! Misschien moet je ze aan een ketting doen? Kun je ze dragen? Fijn dat jecweer eens geschreven hebt.
    Sterkte met je moeder! Xxx

  6. Hiltje

    Wat een hartverwarmend verhaal Selma.
    Wat heb je dat mooi opgeschreven.
    Velen regels zijn zo herkenbaar voor mij, alsof het over mijn vader en moeder ging.
    Zoals ook, pas trouwen als je een huis had.
    Zelfs april 1954, precies dát.
    Zo bijzonder dat de ringen weer naast elkaar liggen, al had je de ring natuurlijk het liefste aan je moeders vinger gehouden.
    Sterkte Selma. Voor je moeder maar ook voor jou ❤
    Liefs, Hiltje

    1. Selma Hoste Bericht auteur

      Dank je, Hiltje. Wat een toeval dat jouw ouders in dezelfde maand getrouwd zijn. En ja, het voelt onnatuurlijk om de ring weg te nemen. Maar ze lijkt het zelf niet in de gaten te hebben.

      1. Hiltje

        Ja zelfde maand én jaar.
        En nog meer toevalligheden.
        Gisteravond dacht ik, ik heb Selma al lang niet gelezen, zowel blog als Twitter.
        Morgen maar eens op zoek gaan en warempel kreeg ik vanmorgen mail van dit blog.
        Ja ik begrijp heel goed dat het onnatuurlijk voelt om de ring van haar vinger te halen maar dat deed je goed. Zoiets kostbaar moet je veilig stellen niet alleen omdat het een voorwerp is maar een herinnering om te koesteren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.