Een bijzondere bruiloft

‘Zo meteen stoppen we bij Gretna Green. Jullie kennen dat plaatsje van de vele huwelijken die daar gesloten zijn. En dan heb ik meteen een vraag.” Reisleidster Leonie keek even naar de gezichten van de mensen in de bus, voordat ze de vraag stelde: “Wie van jullie wil vanmiddag het bruidspaar zijn dat in Gretna Green gaat trouwen? Het is geen geldig huwelijk, maar net alsof.”
Voordat Max rond kon kijken, had Karin haar hand al opgestoken en geroepen: “Wij, wij willen wel trouwen.” Een luid applaus volgde van hun medereizigers.
“Wat doe je nou?” fluisterde Max zodra hij de gelegenheid kreeg.
“Dit is het ultieme moment,” zei Karin. “Dichter bij trouwen zullen we nooit komen. Na twee mislukte huwelijken wil ik het niet nog eens meemaken. Als wij gaan trouwen, gaat het fout. Daar ben ik van overtuigd. En ik wil niet dat onze relatie fout loopt. Dit is het perfecte moment. Wij gaan trouwen. Alsof.”
Max dacht even na. Hij zou best met Karin willen trouwen, maar wist dat zij echt niet wilde. Dan maar net alsof.

Een uur later stonden ze in een kleine kamer van the Old Blacksmith Shop: Karin in haar bont gekleurde zomerjurk en Max in zijn t-shirt met korte broek en sandalen. Een oude man, die zich had voorgesteld als mr. Jones, stond in een toga voor hen. Hij had een hoge hoed in zijn hand. Er zaten vale plekken op het fluweel van de hoed. De binnenrand was donker zwart van het vet van alle hoofden die de hoed hadden opgehad. Max kreeg de hoed in zijn handen gedrukt met de instructie dat de hoed op moest als hij met Karin naar het altaar liep. Een vriendelijke mevrouw nam Karin onder handen. Ze had een stuk groezelige vitrage in haar hand en speldde dat voorzichtig aan Karins haar alsof het een prachtige sluier was.
“Bent u allebei vrijgezel?” vroeg Mr. Jones aan Karin en Max. Beiden bevestigden dat ze niet getrouwd waren.
“De beste huwelijken die we sluiten, zijn die waarvan de ouders van het bruidspaar bezwaar maken tegen het huwelijk. Is dat bij u het geval?”
“Mijn moeder is overleden, maar ik ben ervan overtuigd dat zij dit huwelijk helemaal niet wilde goedkeuren.” Karin speelde het spel overtuigend mee. Max beet op zijn lip om niet in de lach te schieten. Karins moeder was maar wat blij geweest met hem.
“Dan is het goed. We gaan beginnen met de ceremonie.”
Mr. Jones opende de deur naar de smidse, die was omgetoverd in trouwzaal. De muziek van de bruiloftsmars klonk krakerig uit de boxen.
Max drukte de hoed op zijn hoofd en bood Karin zijn arm aan. Hij gaf haar nog snel een zoen. “Daar gaan we, bruidje.”
Samen schreden ze over het middenpad naar het altaar. Ze zagen de vrolijke gezichten van de mensen met wie ze op reis waren. Een prachtige busreis door Schotland met hele leuke reisgenoten waaronder Leo en Ineke, Joost en Annelies, die nu hun getuigen zouden zijn.
De huwelijksvoltrekking ging heel snel. Het was een kort stukje over huwelijkse plichten en daarna kwam het plechtige moment. Voor ze het wisten, klonk het “You may kiss the bride!” Max deed het met veel plezier en het applaus en gejoel klonk van hun publiek.
Mr. Jones overhandigde hen beiden de huwelijksakte en toen liepen ze weer over het pad naar de kamer waar ze de hoed en sluier moesten inleveren.

Even later liepen ze achter Leonie het hotel in. De sleutels van de kamers werden verdeeld, maar Max en Karin werden overgeslagen.
“Voor jullie heb ik iets bijzonders,” zei Leonie. Ze liepen achter haar aan naar de lift. Boven gekomen opende ze een deur en gaf de sleutel aan Max.
“Deze is voor jullie, veel plezier!” De reisleidster draaide zich om. Karin liep de kamer in. Ze begon te lachen. De kamer was groot, in het midden stond een enorm wit hemelbed. Rode rozenblaadjes lagen op het bed in de vorm van een hart. Max liep door naar de achterzijde van de kamer. Hij zag een groot bad, waar wel vier personen in konden. Op de tafel stond een boeket met ernaast een fles champagne en twee flûtes.
“Dit is de beste hotelkamer ooit! De bruidssuite!” riep Karin uit. Ze opende de fles champagne, schonk de glazen in en liep naar Max, die inmiddels in bad was gaan liggen. Hij zwom naar de kant. Samen proosten ze op hun huwelijk. Karin ging op een stoel naast het bad zitten. Ze had een stapeltje ansichtkaarten in haar hand. Op de afbeelding stond een jong bruidspaar onder een spandoek met Just Married erop.
“Wat zal iedereen opkijken als ze deze kaarten krijgen. Wat denk je, wie zal doorhebben dat het niet echt is?”
“Ik weet het niet,” zei Max. “Ik denk dat niemand het echt gelooft. Ze kennen ons toch?” Hij draaide zich nog eens om in het water. “Ik ga wel mijn haar drie keer wassen. Wat was die hoed smerig, zeg. Had je dat gezien? En jij met dat vieze ding. Het zag helemaal grijs.”
Karin grijnsde boven de kaarten. “Ik vind het wel bijzonder hoor, dat we nu getrouwd zijn. En al was het net alsof. Dit is mijn beste huwelijk ooit. Ik voel het.” Ze gaf Max nog een zoen.
“Was je haar, dan gaan we naar het diner. Eens kijken of ze daar ook iets speciaals van gemaakt hebben.”

Twee weken later is de bus weer terug in Rotterdam. Hij stopt bij het station. Terwijl Max de rugzak pakt, kijkt Karin naar buiten. Er staat een grote groep mensen te wachten met hartjes ballonnen en spandoeken met ‘Leve het bruidspaar’ erop. Ze herkent de buren, broers van Max en haar eigen zus en broer.
“Oh, Max, kijk nou.” Karin wijst naar de groep. “Ze denken dat het echt is. Wat moeten we nu?”
Ze zakt neer op de bank waar ze net van was opgestaan.
Max kijkt naar de groep. Hij denk razendsnel na. “We moeten eerlijk zeggen dat het niet waar is en dan gewoon een feest gaan vieren. Dat feest hebben ze toch al voorbereid. Kom, we moeten eruit.”
Hij trekt Karin omhoog en samen lopen ze naar de uitgang van de bus.

Het is al laat als Karin en Max het huwelijksbal openen. De abc-tjes, gedichten en toneelstukjes hebben ze netjes ondergaan. Max neemt Karin in zijn armen.
“Weet je, ik vind het echt heel erg leuk dat we getrouwd zijn. Als wij hier nou gewoon onze huwelijksdag van maken en elk jaar vieren? Wat vind je daarvan?”
Karin denkt er even over na: “Dat is goed. Onze huwelijksdag.”
En op de klanken van de Weense wals kussen ze elkaar.

5 gedachten over “Een bijzondere bruiloft

  1. Thijs Hoste

    Ik vond het leuk om ut nog eens te lezen.en ik denk dat ik ut met Giel zijn commentaar eens mag zijn. Pluim Selma.

Laat een antwoord achter aan Michiel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.