Vorige week mocht ik mijn nieuwe paspoort ophalen bij het gemeentehuis in Alphen aan den Rijn. Ik zette, net als de week ervoor bij het bestellen van het document, mijn auto in de parkeergarage vlakbij uitgang ‘St. Jorisstraat’ en volgde de bordjes naar de uitgang in het gemeentehuis. Twee trapjes omhoog en ik stond in de hal waar burgerzaken is gevestigd.
Met mijn nieuwe paspoort op zak ging ik nog even winkelen.
Een uurtje later liep ik terug naar de parkeergarage, toen ik de uitgang ‘St. Jorisstraat’ zag. Blij liep ik naar binnen, twee trapjes af, verdieping -1. Ik liep de parkeergarage in en keek rond. Mijn auto zag ik niet. Er stonden een aantal motoren, er waren betonnen biggenruggetjes op de vloer, er was geen geel-zwarte zebra en eigenlijk herkende ik helemaal niets.
Nu vind ik het zo stom als je je auto kwijt bent in een parkeergarage, dat ik altijd heel goed oplet. Ik ging mijn gangen na: de auto had ik bij deze uitgang gezet, dat wist ik zeker. Ik was twee trapjes omhoog gelopen bij het gemeentehuis, dat wist ik ook zeker. En hier was ik twee kleine trapjes naar beneden gegaan.
Ik liep rond het vierkante gebouwtje, waar de trap en lift naar boven waren. Misschien stond mijn auto net aan de andere kant? Maar ook daar stond mijn wagen niet. Ik voelde me een blond provinciaaltje in de grote stad. Langzaam begon het zweet me uit te breken. Ik was niet bang dat mijn auto gestolen was, maar ik weet dat je binnen een bepaalde tijd na betalen de parkeergarage moet verlaten en hoe lang liep ik hier al rond?
Als laatste redmiddel drukte ik op de sleutel van mijn auto. Diepe stilte. Geen klikkende deuren en lampen die oplichten. Er zat niets anders op: snel liep ik de trap weer naar boven, rende bijna door de St. Jorisstraat naar het gemeentehuis, ging daar de twee trapjes naar beneden en stond op verdieping -2.
Nu is Alphen aan den Rijn niet op heuvelen gebouwd, dus wie had ooit bedacht dat je op de ene plek twee kleine trapjes naar beneden gaat en op verdieping -1 uitkomt, dat je dan op de andere plek met ook twee kleine trapjes naar beneden op verdieping -2 staat? Ik zal het nooit begrijpen.
Groot was mijn opluchting toen ik naast uitgang ‘St. Jorisstraat’ mijn auto zag staan. Ik stapte erin, reed naar de slagboom en gelukkig, die ging open.
Ik mocht weer terug naar Boskoop, een avontuur rijker.
Deze column is op 14 november 2014 verschenen op www.inBoskoop.nl
Ooh wat naar! Kan me goed voorstellen dat het zweet je uitbrak. Gelukkig dat jij je auto, op tijd, vond.
Ik hou niet van parkeergarages maar soms moet het wel. Ik onthou dan altijd het nummer van het vak.
Niet alle parkeergarages hebben dat maar de meeste wel.
Ik begrijp het ook niet van -1 en -2 maar dit gebeurt jou geen tweede keer meer Selma.
Je liet me mee zoeken naar je auto 🙂
Je voelt je zo stom huh, als je je auto kwijt bent. Haha. Gelukkige liep het goed af 🙂