Het went nooit

Mijn moeder woont al 6 jaar in een verzorgingshuis. De eerste twee jaar samen met mijn vader en sinds zijn overlijden woont ze alleen. In de zes jaar dat ik er op bezoek kom, heb ik er heel wat mensen leren kennen, zowel personeel als bewoners.

Een tijdje terug is de buurman van mijn moeder overleden. Hoewel je weet dat mensen in een verzorgingshuis kunnen overlijden, deed zijn overlijden me heel veel. En dat komt door een sombere januaridag in 2012 toen hij voor een mooi zonnetje zorgde.

Het was mijn moeders verjaardag. De eerste die zij zonder mijn vader moest vieren. Mijn moeder was een week flink ziek geweest en wilde haar verjaardag niet vieren omdat ze nog steeds niet lekker was. Uiteraard ging ik er toch naar toe, met een gebakje. Mijn moeders deur was versierd met een vrolijke slinger, zodat iedereen die langsliep wist dat zij jarig was.

Mijn moeder zat kleintjes en met een wit gezicht in haar stoel. Nog steeds niet lekker wilde ze eigenlijk helemaal niet jarig zijn. Maar ja, de kalender kun je niet veranderen.
Ik zette koffie, legde de gebakjes op een bordje en kwam in de stoel naast haar zitten. We praatten wat over het weer en de vogels die op het balkon aan de pindanetjes hingen.

Er klonk een klop op de deur die gelijk openging. Een statige lange man kwam met zijn rollator binnen.
“Dag buurvrouw,” zei hij. “Gefeliciteerd met uw verjaardag!” Hij keek eens naar het witte kleine gezichtje van mijn moeder, die hem toeknikte.
“Is er al voor u gezongen vandaag?” En gelijk zette de buurman in: “Er is er één jarig, hoera, hoera…”
In mezelf moest ik erom lachen, maar ik viel in. En erna kwam natuurlijk: “Lang zal ze leven…”
Inmiddels kon mijn moeder er ook om lachen en zong ze zachtjes mee.

Ik kon deze buurman van mijn moeder wel zoenen. Het was zo’n rare dag. Mijn moeder werd 88, een prachtleeftijd, maar ze wilde het niet vieren omdat ze ziek was geweest en mijn vader zo miste. En deze buurman zorgde letterlijk voor de vrolijke noot op een moeilijke dag. Ik zal hem er altijd dankbaar voor zijn.

Het afgelopen jaar zag ik hem kleiner worden en hulpbehoevender. Zijn overlijden kwam niet helemaal onverwacht.

Ik weet dat de dood bij het leven hoort. Maar dat mensen wegvallen, daar kan ik nooit aan wennen.

4 gedachten over “Het went nooit

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.