De rode tas

Gelukkig, Erik is er nog niet. Snel gaat Sonja op de bank op het dorpsplein zitten, de zware rode tas zet ze tussen haar voeten. Ze zucht eens diep en houdt de hengsels van de tas stevig vast. Oké, rustig worden. Niet laten merken dat ze zenuwachtig is voor deze ontmoeting. Ze sluit haar ogen en net op het moment dat ze de ontspanning over zich heen voelt komen, schrikt ze op van zijn stem: ‘Hé Son, je bent vroeg. Fijn om je te zien.’
Sonja doet haar ogen open en knikt naar hem. Niet te enthousiast doen. Ze is de ruzie van de laatste keer dat ze elkaar zagen nog niet vergeten: laat hij eerst maar eens zijn excuses aanbieden. En dat is ook precies waarom ze hier, op deze neutrale plek, heeft afgesproken.
Erik is naast Sonja gaan zitten: ‘Hoe is het met je?’
‘Gaat wel,’ mompelt ze.
‘Ik vind het zo erg, Son.’
Sonja knikt maar weer. Ze weet niet goed wat ze moet zeggen.
‘Hoe was het op het eind?’
Ze haalt diep adem en bedenkt dat ze hem niet gaat sparen: ‘Moeilijk. Mick was heel ziek. Ik heb alles geprobeerd om hem te laten eten, maar hij wilde niet meer. Hij was op mijn schoot gekropen. Opeens ging er een rilling door zijn lijf en toen was het klaar.’
Ze staren allebei voor zich uit.
‘Wil je koffie?’ vraagt ze en wacht niet eens op het bevestigende antwoord. Ze pakt de thermoskan uit haar tas en twee bekertjes.
‘Sorry, ik heb er al suiker en melk ingedaan.’ Expres, denkt ze. Alles om jou dwars te zitten.
‘Geeft niet,’ zegt Erik. Zijn antwoord verbaast haar. Is dit de Erik die altijd zegt dat hij zijn koffie zo sterk wil hebben dat er een dode van op kan staan?
‘Wat heb je met Mickey gedaan?’
‘Tja, wat doe je in zo’n geval,’ zegt Sonja. ‘Ik had niet zo’n zin om hem in de tuin te begraven. Stel je voor dat ik volgend jaar een nieuwe plant erin wil zetten en dat ik dan met mijn schep op zijn botten kom. Dat lijkt me vreselijk. Ik heb hem bij de dierenarts gebracht en die heeft ervoor gezorgd dat hij gecremeerd werd.’
Ze ziet Erik knikken.
‘Ik heb hem bij me.’ Haar zin blijft even in de lucht hangen.
‘Hier in de tas. Ik heb hem net opgehaald bij het dierencrematorium. Ik moest zelf voor iets zorgen waar ze hem in konden doen.’
‘Nee, Sonja, wat moet je daar nou mee.’ Erik klinkt zoals altijd: nuchter en belerend.
Vilein zegt ze: ‘Ik heb het voor jou gedaan. Je was zo gek op Mickey. Ik dacht, nu je er niet bij was toen hij dood ging, wil je vast zijn as hebben. Leuk, voor op de schoorsteen.’
Het is de tekst die Sonja geoefend heeft. Als Erik ergens een hekel aan had, dan was het wel aan haar kat. En als hij iets vreselijk vond, dan was het wel een schoorsteen waar allemaal spulletjes op stonden. Ze wil hem treffen met haar woorden. Pijn doen. Minstens zoveel pijn als hij haar heeft bezorgd. Maar Erik zegt niks en Sonja zucht.
‘Wil je nog koffie?’ Erik schudt zijn hoofd.
Sonja kijkt naar de mensen die over het dorpsplein lopen. Sommigen snel met boodschappentassen in hun hand, anderen staan te praten en te lachen. Sonja kijkt er jaloers naar. Ze wil ook lachen en niet zo zuur zijn, zoals ze zich nu voelt.
En dan opeens rollen de tranen over haar gezicht. Het verdriet om Mickey, die twintig jaar lang haar poezenbeest was. Maar eigenlijk nog veel meer tranen om de eenzaamheid die ze gevoeld heeft, sinds Erik niet meer thuis woont. Hoe bizar is het dat ze na twintig jaar zo’n ruzie kregen dat hij het huis was uitgestormd en niet terug was gekomen. Die verrotte botte kop van hem. Als die niet op zijn lijf zat, was het allemaal heel anders gelopen.
Dan voelt ze de arm van Erik om haar schouders: ‘Het spijt me zo, Sonja. Het spijt me zo heel erg.’
Sonja knikt en rommelt in haar jaszak op zoek naar een zakdoek. Ze poetst de tranen er mee weg en snuit haar neus. Erik heeft een thermoskan uit de tas gehaald. Ze ziet dat hij de kan boven haar bekertje houdt.
‘Niet doen,’ gilt ze. Maar het is al te laat. Grijze as valt in het plastic bekertje.
‘Mickey!’ schreeuwt ze en slaat haar hand voor haar mond. Ze ziet Erik verbaasd naar de thermoskan kijken.
‘Ik heb twee thermoskannen bij me. Toen ze zeiden dat ik iets mee moest nemen om Mickey in te doen, wist ik niet goed wat ik moest pakken. Toen zag ik jouw thermoskan staan.’
Sonja pakt het bekertje op en probeert de as terug te strooien. Een windvlaag verstoort haar poging en neemt de as mee.
Ze kijkt naar Erik en ziet dat hij zijn best moet doen om niet te lachen. Dan opeens voelt ze ook een lachkriebel. Het is weer net als vroeger: als er iets is wat ze samen goed konden dan was het lachen over een absurde situatie. Opeens schateren ze het samen uit.
‘Oh Sonja, die kat.’ Erik hikt van het lachen. ‘Alsof ik zijn as zou willen hebben.’
‘Nou ja, ik moest toch wat. Ik stond daar bij die dierenarts en ik vond het zo raar om te zeggen dat ik Mickey niet in een potje terug wilde hebben. Dus dit leek me een goed idee.’
Sonja pakt de thermoskan en schroeft de dop er weer op. Ze stopt de kan terug in de tas.
‘Je hoeft zeker geen koffie meer?’ Met een lach kijkt ze hem aan.
‘Nee, nee, dank je.’ Erik schudt zijn hoofd.
‘Maar ik wil je wel graag weer zien, Sonja. Het spijt me echt. Ik wil weer bij je zijn, met je lachen en met je huilen. Wat denk je, wil je het een kans geven?’
Sonja knikt. Ze wil haar hoofd op zijn schouder leggen, maar doet het niet. Rustig aan. Laat Erik maar komen. Ze wil veroverd worden, net als in het begin.
‘Ja, dat is goed.’
‘Zullen we vrijdag dan uit eten gaan?’ Hij kijkt haar gretig aan.
‘Vrijdag kan ik niet. Zondag wil ik wel uit eten. Als je dan wat eerder komt, kunnen we de as van Mickey uitstrooien in de bosjes achter ons huis.’
Ons huis, het was er opeens uitgefloept, beseft Sonja.
‘Dat is goed,’ zegt Erik. ‘Ik kom rond een uur of drie.’
Hij legt zijn hand op haar bovenarm, ze voelt zijn kus op haar wang en dan beent Erik met grote passen weg. Sonja kijkt hem na. Zondag. Nog vier dagen. Ze staat op en loopt in de richting van haar auto.

21 gedachten over “De rode tas

  1. Amber

    Hey Selma,

    Ik ben per toeval op je website gekomen. Ik las eerst je ‘over-mij-pagina’ en toen dit prachtig geschreven verhaal. Wat heb je talent en prachtig als je zo’n passie hebt! Vanaf het begin voelde ik al de emotie in dit verhaal. Ik hoop dat je nog meer mooie mensen mag bereiken met je schrijfsels.

    Liefs van Amber

  2. Gaby Schoorl-Smilde

    Haha, hoe verzin je het? Mooi verhaal, met verdriet, humor en hoop. Je geeft niet alles aan het begin weg, maar bouwt het verhaal op. Ik vnd het bijvoorbeeld mooi hoe je er al lezend achter komt wie Mickey is ??

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.